Shum bola kitob

Hoja Nasreddin in Bukhara

Blog

The latest addition to my website is Gafur Gulom‘s Shum bola [The Rascal, a light-hearted Uzbek novel which has been translated into German but not into English. This tells the tale of a fourteen-year old Uzbek boy from Tashkent, who because of his lies and mischievousness, gets himself into a series of amusing scrapes. He has to run away from home when he is caught by his mother stealing butter and an egg and, from then on, he gets into all sorts of trouble, including misfeeding his uncle’s favourite birds, mistakenly slaughtering a donkey instead of a cow, stealing a cow, twice being wrongly accused of stealing at a bazaar, being involved in a prayer-selling scam, spying on a harem, lying to his friend, losing sheep he was meant to be guarding and even working in an opium den. He and we get a picture of Uzbekistan, as he travels around the country, frequently visiting bazaars. We know when it is, as World War I is going on but, apart from some prices rise, it seems very remote and virtually irrelevant to the Uzbekis. It is, however, all good fun. Sadly, the book seems to be only available in Uzbekistan (I got my copy in Khiva, if that helps) and not available, at least as yet, in Western Europe or North America.

Hoja Nasreddin in Bukhara

At one point, the questionable morality of our hero and his fellow Uzbeks is referred to with the phrase Everything that has no owner belongs to Hoja Nasreddin. This is a reference to an Uzbek folk hero, subject of many Uzbek stories. Nasreddin is generally believed to be of Turkish origin but the Uzbeks are determined that he was Uzbek. As you can see to the right, there is even a statue of him in Bukhara. Many of his stories have been translated into English. You can read a few here. As with the hero of Shum bola, he is a loveable rogue. Here is one which was told to us while we were looking at the statue on Bukhara.

Nasreddin was boasting to people that he could teach a donkey to speak. The people were used to his ways, so ignored him but word got to the Emir. The Emir summoned him and asked if it was true that he could teach a donkey to speak. He confirmed that this was the case. The Emir then produced a donkey and ordered Nasreddin to teach him to speak.
I am afraid that it will take a very long time, Nasreddin said.
I will give you one year, the Emir responded.
Oh no, it will take me ten years, was Nasreddin’s response.
Ten years? Are you mad? screamed the Emir.
It is very complicated teaching a donkey to speak, Nasreddin retorted. I will need ten years to do so.
The Emir reluctantly agreed to the ten years.
And it will be very expensive, Nasreddin added.
Very well. I will give you one hundred gold coins, said the Emir.
Oh no, that is not nearly enough, Nasreddin replied. I will need one hundred thousand gold coins.
One hundred thousand gold coins? Out of the question!
Then I am afraid that I cannot teach a donkey to speak, Nasreddin responded.
The Emir reluctantly summoned his vizier and ordered him to give Nasreddin the hundred thousand gold coins.
However, he concluded, if you do not teach the donkey to speak within the ten years, I will have you beheaded.
Nasreddin joyfully went home and threw the coins onto the kitchen table in front of his wife. She was impressed but asked him where he got them from. He explained the story of the donkey and the Emir.
Nasreddin, she said, others may be taken in by you but I know you well. You cannot teach a donkey to speak. In ten years, the Emir will have you beheaded.
Oh don’t worry, my love, Nasreddin replied, In ten years either the Emir or the donkey will be dead.

S. ahmedov, R. Qo‘chqorov, sh. Rizayev a d a b I y o t umumiy o‘rta ta’lim maktablarining 6 -sinfi uchun darslik-majmua

«SHUM BOLA» ASARI HAQIDA
Xalqimizning «Tuyani shamol uchirsa, echkini osmonda
ko‘r» degan maqolini eshitgan bo‘lsangiz kerak. Bu degani «bir
falokat ko‘pchilikning boshiga yog‘ilsa ham, u har kimga har
xil ta’sir qiladi – «yo‘g‘on cho‘zilguncha, ingichka uziladi» de-
ganidir. G‘afur G‘ulom tug‘ilgan oilaning taqdiri yodingizdami?
G‘afurjon to‘qqiz yoshida otasidan, o‘n beshga kirib-kirmay
mehribon onasidan ajraladi. Ukalari va singillari bilan g‘irt
yetim qoladi. Yana qanaqa paytda deng? Aytganimizdek, butun
dunyoda urushning sovuq nafasi kezib yurgan, o‘lkamizda iq-
tisodiy va ma’naviy tanazzul ayni chuqurlashgan yillarda. Bun-
day paytda ota-onasiz qolgan bolalarning hayoti juda og‘ir
kechishini tasavvur qilsangiz kerak. Nima bilandir qorin to‘y-
g‘azish, egniga kiyim-bosh topish oson ish emas.
«Shum bola» qissasining bosh qahramoni ham shunday og‘ir
kunlarda otasidan ayrilgan, qariyb siz tengi – o‘n to‘rt yoshli
bolakay. Onasi bir etak bolani boqish uchun kun bo‘yi tinim
nimaligini bilmaydi. Shum bola bo‘lsa, tengdoshlariga qo‘shilib
erta tongdan to qorong‘i kechgacha ko‘chadan kirmaydi. U –
yerga ursa ko‘kka sapchiydigan, bir joyda uzoqroq turib qolsa
yuragi siqilib ketadigan, tinib-tinchimas bolalar xilidan. Kun-
larning birida u onasini xafa qilib qo‘yganidan xijolat bo‘lib,
qolaversa, biror oy mehnat qilib pul topib kelish ilinjida yo‘lga
tushadi. Uning Toshkent atrofidagi qishloqlarda kechadigan
sarguzashtlariga sarguzasht ulanib, yarim yildan ortiq davom
etadi. Mana shu vaqt mobaynida Shum bola bir-biridan qiziq
voqealar ishtirokchisiga aylanadi. Pochchasi avaylab boqayotgan
qimmatbaho qushlarga qatiq, suzma ichirib harom o‘ldirib qo‘-
yadi, do‘sti Omonga qo‘shilib Sulton o‘g‘ri boshchiligidagi
kissavurlar bilan tunni o‘tkazadi, ko‘chmanchilar ovulida o‘lik

3 6
!
yuvib sharmanda bo‘lishadi, masjid imomining og‘ilxonasida
o‘sallab qolgan ho‘kiz o‘rniga soppa-sog‘ eshakni so‘yib qo‘yib
rosa kaltak yeydi va hokazo.
Shum bola qayerga bormasin, kim bilan to‘qnashmasin, ham-
ma joyda kattalarning o‘ziga bepisand qarashi, qo‘pol muo-
malasiga duch keladi. O‘zlarini go‘yo yetimning boshini silay-
digan himmatli kishilar qilib ko‘rsatadigan turli noinsof kimsa-
lar uning navqiron kuchidan suvtekin foydalanib qolishga
urinadilar. Bu ham mayli, shu yosh bolani turli qing‘ir yo‘llarga
boshlovchilar ham topiladi. Masalan, yuzlab qalandarlarga
yo‘lboshchi bo‘lib olib, har gapida qayta-qayta Xudoni tilga
oladigan ikkiyuzlamachi Eshon Shum bolani to‘g‘ridan to‘g‘ri
o‘g‘irlik qilishga yo‘llaydi. Eshonning Shum bolaga aytgan
quyidagi gaplari uning naqadar tuban kimsa ekanidan dalolatdir:
«Oyoq-qo‘ling chaqqongina, epchil yigitsan. Sen ham axir
qarab turmasdan, boshqacharoq yo‘l bilan bo‘lsa ham tirikchi-
likning payidan bo‘lsang edi, o‘g‘lim. Axir kissa-karmon
degan gaplar ham bo‘ladi. Naqdina pul – ham yengil, ham qim-
mat, ham yashirishga oson bo‘ladi. Naqdina bo‘lsin, bolam,
naqdina bo‘lsin. »
Shaharning bir chekkasidagi xaroba uyni nashavand-bangilar
yig‘iladigan takyaxonaga aylantirgan Hoji bobo ham o‘zicha
xudojo‘ylikda boyagi Eshondan qolishmaydi. Biroq uning qila-
yotgan ishlari Xudoning aytganlariga mutlaqo teskariligi bilan
o‘quvchini hayratga soladi.
Biroq, shunisi muhimki, G‘afur G‘ulom mana shu
nursiz, qabohat va jaholatga to‘la muhitni yosh bola
nigohi orqali rang-barang mazmunga to‘la holda
tasvirlaydi. Qissani o‘qir ekansiz, undagi
hodisalarning qiziqligi, qahramonlar xarakteridagi
yorqin jihatlar Sizni butunlay o‘ziga rom qilib oladi.
Garchi, yuqorida aytganimizdek, bosh qahramon duch keladi-
gan odamlarning ko‘pchiligi ochko‘z, xasis, nazari past kimsalar

3 7
bo‘lsa-da, bizning Shum bola bunday kimsalarni bir ko‘rishda
taniydi, ularning chirkin muhitidan iloji boricha tezroq qutulish
yo‘llarini qidiradi va albatta topadi! Mana shu paytlarda Shum
bolaning naqadar topqir, ziyrak, ba’zan esa, yaxshi ma’noda
shum bola ekaniga qayta-qayta amin bo‘lamiz.
Qissadan o‘qigan parchamizda ham Shum bolaning Sariboy-
day ezma, injiq, xasis kimsani boplab dodini berganiga guvoh
bo‘ldik.
Avvalo shuni aytish kerakki, Shum bolaning Sariboyni mot
qilish usuli Sharq xalqlari og‘zaki ijodi namunalarini – ertak-
larni ijodiy qayta ishlash mahsuli hisoblanadi. Biron muhim
voqeani aytish uchun uni bu voqeaga mutlaqo aloqasi yo‘q taf-
silotlar orqali bayon qilish usuli, jumladan, «Uch yolg‘onda qirq
yolg‘on» ertagida uchraydi. Sharq adabiyotining katta bilimdoni
hisoblangan G‘afur G‘ulom o‘z Shum bolasini bu safar ayni shu
usul bilan Sariboyning g‘azabidan omon olib chiqib ketadi.
Guvohi bo‘lganimizdek, shu paytga qadar bu ezma va laqma
boyga odam bolasi teng kela olgan emas. Uning qo‘lida umrbod
xizmat qilib charchagan kishilarning dard-u alami ichida. Hech
biri yurak yutib xo‘jayinga gap qaytara olmaydi. Gap qaytarish
qayda, umuman, bu odamga ro‘para kelishdan qo‘rqib yurishadi.
Chunki, xoh yaxshi, xoh yomon gap bo‘lsin, Sariboy nuqul
«xo‘sh, innaykeyin-chi» deb, Shum bola aytganidek, «odamni
xit qilib yuboradi».
Xo‘sh, nima qilish kerak?
Bu yoqda olmalar pishib, tagiga to‘kilib, uvol bo‘lyapti. Xo‘-
jayin ruxsatisiz terishsa ham bir balo, vaqtida terilmay qolib
ketsa, yana bir balo. Har ikki holda ham bechora xizmatkorlar
aybdor bo‘lib qoladi. Shu muammoni yechib kelish Shum
bolaning chekiga tushgan.
Sezgan bo‘lsangiz, birovlarning dard-u tashvishi, olamda bo‘-
layotgan ming turli ishlar Sariboyning yetti uxlab tushiga kir-
masdi. U dunyoda faqat o‘zim bo‘lay deb yashaydiganlar xili-
dan edi. Shu ahvolda Shum bola xo‘jayinning «innaykeyin»iga

3 8
!
munosib javob topishi, eng muhimi esa, boyni bu savolni berish-
dan bezdirib tashlashi kerak! U Sariboyni uncha-muncha gap
bilan, yangilik bilan lol qilib bo‘lmasligini yaxshi biladi. Demak,
«sopini o‘zidan chiqarish» – boyning «nozik joyi»dan ushlash
lozim. Uning nozik joyi esa mol-mulki, boyligi bilan bog‘liq.
Gap ana shu mavzuga burilsa, «boyning chaynab turgan yaxna
tilni yutishga ham darmoni qolmaydi». Bir xabarni ikkinchi bir
xabarga shunday ulash kerakki, natijada «innaykeyin» degan
bema’ni savolni berishga Sariboyning yuragi dosh bermasin.
Shum bola xuddi shunday qiladi ham. «Dandon sopli pi-
choq»ning sinishi bilan boshlangan gap kenjatoy o‘g‘il Bo‘ri-
boyvachchaning «terakdan yiqilib o‘lishi» bilan tugaydi. Bu
ham yetmaganday, boyning turmushga chiqmagan o‘rtancha qizi
«dunyoga arziydigan o‘g‘ilcha tug‘gani», chaqaloq esa Badal
aravakashga «quyib qo‘yganday» o‘xshashi to‘g‘risidagi gaplar
Sariboyni, nihoyat, yiqitadi. Shundan keyin ham ezma boy
«innaykeyin»lab ko‘rsin-chi!
Nafaqat bu voqeada, balki butun qissa davomida
biz Shum bolaning topqirligi, hozirjavobligi, har
qanday qiyin vaziyatdan bir amallab sog‘ chiqib keta
olishiga qayta-qayta amin bo‘lamiz.
Endi «Shum bola» qissasida uchraydigan ko‘plab badiiy
tasvir vositalaridan ayrimlarini – o‘xshatishlarni e’tiboringizga
havola etamiz:
«It quvgan tulkiday olazarak Omon menga ergashdi»;
«O‘choqdan chiqqan zangori tutun osmonga o‘rlab, tevarak-
atrofga ko‘rpadek yoyilar edi»;
«Hazrat bo‘lsa, o‘zini umr bo‘yi o‘likdan boshqa narsani
yuvmagan kishiday qilib ko‘rsatishga harakat qilar edi»;
«Sirlangan xumchaga tushgan sichqonday to‘rt tomonga
alanglab o‘zimga bir najot yo‘li qidirar edim»;
«Zinadan chiqqan itdek to‘rt oyoqlab narvonga tirmashib
tomga chiqdim»;

3 9
«Ora-chorada tor ko‘chalar yo‘limni to‘sib qolsa ham, tulki
quvlagan tovuqday sakrab o‘tib ketar edim»;
«Xotin qozonning qopqog‘ini ochdi – baliqday bo‘lib oppoq
laganda moshkichiri chiqdi, o‘rtaga qo‘ydilar»;
«Qo‘ylar xuddi sutga tushgan sichqonday boshlarini ko‘tarib
suzar edilar»;
«Har ikkovimizning yuragimiz dard tekkan terak yaprog‘iday
qaltirab turibdi» va hokazo.
1. G‘afur G‘ulom hayoti va ijodi to‘g‘risida nimalarni bilasiz?
2. «Shum bola» qissasida yozuvchining bolalik hayoti to‘g‘ridan
to‘g‘ri va to‘liq aks etgan deb bo‘ladimi?
3. Shum bolaning sarson-sargardon kezib yurishining asosiy sababi
nimada edi?
4. Shum bola ba’zan yolg‘on gapiradi, yomon ko‘rgan odamla-
ridan o‘ch oladi, hatto ozgina o‘g‘rilikka ham qo‘l uradi. Uning
bu harakatlarini qanday baholaysiz?
5. Shum bola bilan mahalladoshi Omonning qanday farqi bor?
6. Qissadan olingan parchada Shum bolaning qaysi xususiyatlari
bo‘rtib ko‘rinadi?
7. Sariboyning Shum bola to‘qigan yolg‘onlarga chippa-chin isho-
nishining asosiy sababi nimada?
8. 5-sinfda o‘rganganingiz G‘afur G‘ulomning «Mening o‘g‘rigina
bolam» hikoyasi bilan «Shum bola» qissasining qanday umu-
miy jihatlari bor deb o‘ylaysiz?
9. «Shum bola» qissasi asosida yaratilgan badiiy film bilan qis-
saning o‘zi orasida qanday farqlarni uchratdingiz?
10. Adabiy asar asosida yaratiladigan kinofilm yoki spektakllar
o‘sha asar bilan bir xil bo‘lishi kerak deb hisoblaysizmi? Kino-
film va qissaning o‘ziga xos hikoya yo‘sinini solishtirishga
harakat qiling.
11. Sinfingizda «Shum bola» qissasidan keltirilgan parcha asosida
kichik spektakl qo‘yib, qay biringiz Shum bola, qay biringiz esa
Sariboy roliga ko‘proq mos tushishingizni aniqlashga harakat
qiling.
Savol va topshiriqlar

4 0
O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan san’at arbobi, O‘zbekiston
xalq shoiri Turob To‘la 1918-yilning 24-dekabrida hozirgi Janu-
biy Qozog‘iston viloyatining Turbat qishlog‘ida tug‘ilgan. Ota-
onasidan erta ayrilgan Turobjon bolalar uyida ta’lim-tarbiya
oladi. 1934–1938-yillarda Toshkent teatr bilim yurtida, 1938–
1941-yillar oralig‘ida Toshkent pedagogika instituti til va
adabiyot fakultetining kechki bo‘limida o‘qiydi, kunduzi esa
ishlab, ijodiy va hayotiy tajribalarini boyitadi. O‘qishni bitir-
gach respublikamizning madaniy-ma’rifiy tashkilotlarida turli
vazifalarda sidqidildan mehnat qiladi. Jumladan, yoshlar gaze-
tasida adabiy xodim, O‘zbekiston Davlat radioeshittirish qo‘mi-
tasida muharrir va suxandon, O‘zbekiston Davlat nashriyoti
(O‘zdavnashr)da muharrir, «O‘zbekfilm» kinostudiyasida ssena-
riy bo‘limi mudiri, respublika Kinochilar uyushmasida kotib,
Madaniyat vazirligi san’at ishlari boshqarmasi boshlig‘i, hozirgi
O‘zbek Milliy akademik drama teatri direktori, O‘zbekiston
Yozuvchilar uyushmasi huzuridagi Adabiyotni targ‘ib etish
markazi rahbari singari vazifalarni bajaradi.
Turob To‘la ijodiy faoliyatini 15–16 yoshidan boshlagan.
Uning dastlabki to‘plami 1939-yilda «She’rlar» nomi bilan chop
etilgan. Ikkinchi jahon urushi yillarida shoirning «Shodligim»
(1941-yil), «Tabassum» (1944-yil) nomli to‘plamlari e’lon qi-
Turob TO‘LA
(1918–1990)

4 1
!
lindi. Ulardan joy olgan aksariyat asarlarda barcha xalqlar qatori
o‘zbek xalqining ham ko‘nglida to‘lib-toshgan fashizmga nafrat,
tinch va osoyishta hayotni qo‘msash, urushga ketgan farzand-
larini sog‘inish hislari badiiy ifoda etilgan edi.
Urushdan keyin faol ijodiy mehnatga sho‘ng‘igan
Turob To‘laning birin-ketin «Baxt tongotari» (1948-yil),
«Muborakbod» (1949-yil), «Bolalar dostoni» (1950-yil),
«Qanotlan, qo‘shiqlarim» (1955-yil), «Tanlangan
asarlar» (1958-yil), «Oromijon» (1961-yil), «Gulyor»
(1968-yil), «Oftob nayzada» (1974-yil) singari she’r va
dostonlar to‘plamlari, zamondosh o‘zbek adabiyoti va
san’ati namoyandalariga bag‘ishlangan «Nafosat»
(1967-yil), «Kamalak» (1972-yil) nomli adabiy portret
va xotiralar kitobi o‘quvchilar qo‘liga yetib bordi.
Jumladan, shoirning «Qanotlan, qo‘shiqlarim» to‘plamidan
o‘rin olgan aksariyat she’rlari («Hayo bilan», «Sumbula», «Ko‘-
chalar», «Do‘ppi tikdim», «Sartarosh qo‘shig‘i» va boshqalar)
respublikamizning ko‘plab iste’dodli san’atkorlari tomonidan
qo‘shiq qilib kuylanib, xalqimiz qalbidan chuqur o‘rin egalladi.
Turob To‘la shu tariqa zamonaviy o‘zbek qo‘shiqchilik san’ati
rivojiga salmoqli hissa qo‘shgan ijodkor sifatida tanildi.
Turob To‘la, bundan tashqari, bir qancha kinossenariylar
yaratilishida, ular asosida milliy kinomizning nodir namunasi
bo‘lib qolgan filmlar suratga olinishida ham faol ishtirok etdi.
Ular orasida «Maftuningman», «Shashmaqom», «Furqat» singari
mashhur filmlar bor.
Ijodkor dramaturgiya sohasi rivojiga ham salmoqli hissa
qo‘shdi. Uning qalamiga mansub «Qizbuloq», «Nodirabegim»,
«Momo yer» pyesalari, «Zulmatdan ziyo», «Malikayi ayyor»
opera librettolari hamda «Samarqand afsonasi» baleti librettolari
respublikamiz teatrlari repertuaridan munosib o‘rin egalladi.

4 2
Turob To‘la Shekspirning «Qiyiq qizning quyulishi» kome-
diyasini, Pushkin, Lermontov, Nekrasov, Shevchenko, To‘qay
asarlarini ona tilimizga mahorat bilan o‘girgan.
Taniqli shoir, nosir, tarjimon va dramaturg Turob To‘la 1990-yil
20-aprelda olamdan o‘tgan.
Serqirra ijodiy faoliyat sohibi Turob To‘la bolalar adabiyoti
rivojiga ham befarq qaramagan. U yosh o‘quvchi do‘stlariga
ajoyib tortiq sifatida 1981-yilda «Yetti zog‘ora qissasi» nomli
o‘ziga xos nasriy asarini e’lon qiladi. Bu kitobni shuning uchun
ham o‘ziga xos deyapmizki, unda bir necha nasriy janrlarda
yaratilgan katta-kichik hikoyalar yagona syujet ipiga mohirlik
bilan tizilgan. Ular orasida shoirning o‘z bolaligi bilan bog‘liq
hayotiy hikoyalar, keksalardan eshitgan rivoyat, afsona, ertak va
cho‘pchaklar, o‘zi to‘qigan ibratli voqealar bayoni bor.
Asardagi badiiy lavhalarni bir-biriga mazmunan va ruhan
bog‘lab turuvchi qahramonlar sifatida ko‘z o‘ngimizda «o‘ziga
to‘q, tinch oilada katta bo‘lgan yolg‘iz o‘g‘il» – Toshtemir ham-
da unga «nihoyatda qiziq, ajoyib hikoyalarini, boshidan kechir-
ganlarini» aytib berib charchamaydigan buvasi – Baxshilla max-
sum gavdalanadi.
Quyida ushbu asardan keltirilayotgan parchani o‘qigach,
ishonamizki, Sizning ko‘pchiligingiz «Yetti zog‘ora qissasi»
kitobini kutubxonalardan izlab qolasiz.
DO‘NAN
(«Yetti zog‘ora qissasi» asaridan)
– Mana sen jonivorlarni sevasan, buvangga o‘xshaysan.
Qachon qishloqdan so‘z ketsa, albatta, tuya deysan, xo‘tik dey-
san. Nimaga? Ular bilan shug‘ullanish qiziq, xuddi ular ham
seni yaxshi ko‘rganday, bilganday, aytganlaringni bilib qilayot-
ganday. Faqat tillari yo‘q, xolos. Yoshligimda mening bir chi-
royli, kelishgan do‘nanim bo‘lardi. Baqavli o‘rtog‘im edi, birga
o‘sdik, uni onasining tagidan buvam bilan ikkalamiz birga qabul
qilib olganmiz. Onasining qornidan tushiboq dingillab menga

4 3
qaragan, bo‘ynini bo‘ynimga solgan, ingichka-ingichka oyoqlari
titrab turardi. Oyoqlarining to‘pig‘ida olasi bor edi, peshanasida
qashqasi. Ko‘zlari katta-katta, kiyiknikiga o‘xshagan chiroyli.
Buvam bu seniki dedilar, katta bo‘lganida ham men boqdim,
mendan boshqadan yem yemasdi, suvga ham meni undardi, bir-
ga borardik o‘rta ariqqa, o‘rta ariqdan suv ichmay turib olardi,
Toshloqqa borardik, Toshloqdan ichardi, erinmasdan cho‘milti-
rardim, uzoq yuvardim. Buvam bir kuni uni jambil bilan yuvdi-
lar. Shunday burqirab, xushbo‘y tarqatib yurdiki, bir necha hafta
uyimiz jambil hidiga to‘lib turdi. Men ham shunday qiladigan
bo‘ldim, jambil terib kelardim-da, buvamga o‘xshab buloq suvi
bilan yuvardim.
Faqat men minardim uni. Juda yugurik chiqdi, chavandozlar
ko‘zmunchoq taqib qo‘y deyishdi, ko‘zmunchoq taqib qo‘ydim,
ko‘z tegmasin deb. Ko‘pkarilarda minardim, aralashmasdim-u,
uzoq-uzoqlarda ko‘pkarichilar orqasidan chopardim. U shu
qadar quvonib yurardiki, boshini qo‘yib yuborsam, yetib olishi
hech gap emasdi. O‘roq mahali o‘roqqa ham birga chiqardik,
go‘ja, ayron olib chiqardik o‘roqchilarga. Matansoy degan
soyimiz bo‘lardi, juda bug‘doy bitkuchiydi. Go‘ja olib chiqdim-
u, birozgina mashoq tersin deb boshini qo‘yib yubordim. O‘zim
g‘aram soyasida, g‘ir-g‘ir shabadada mast bo‘lib yotdim, nafas
o‘tmay uxlab qolibman. Bir mahal uyg‘onsam, oftob og‘ib qol-
gan, Do‘nanboy, mashoq qayoqda, o‘sha turgan joyida hali ham
bir xil holatda turipti. Hayron bo‘lib o‘rnimdan turdim, bir
narsa demoqchiday boshini baland ko‘tarib kishnadi, faqat orqa
oyoqlari bilan tepkilanadi-yu, oldingi oyoqlarini yerdan uzmay-
di. Yugurib oldiga bordim, bordim-u oyoqlari ostiga qarab qotib
qoldim, oldingi chap oyog‘iga qop-qora, chipor cho‘lilon o‘ralib
yotibdi, o‘ng oyog‘i esa uning boshini majaqlagancha ezib
turipti. Borib oyoqlaridan majaqlangan ilonning o‘rovini yechib
tashladim, shundagina o‘ng oyog‘ini uning boshidan oldi. U
endi mashoq tera boshlaganda bu ilonni ko‘rgan, menga kela-
yotganini bilib g‘archcha bosgan.
– Mana do‘st, bolam, mana o‘rtoq!

4 4
Bir kuni mana shunday do‘stimdan ayirdilar. U kunni es-
lasam, hali-hali jonim achiydi. Mayli, eslay, bunday do‘stni
eslash savob. Uyimizga allaqaysi qishloqdan mehmon kelyapti
degan gap tarqaldi ertalabdan. Hamma yelib-yugurib tayyor-
garlik ko‘rardi. Qadrdon mehmonga o‘xshadi, dadam ayniqsa
hamma tayyorgarliklarni kuzatib chiqdilar. Bir qozonda sho‘rva
qaynayotgan, bir qozonda qazi, bir o‘choqda non yopilayotgan,
bir o‘choqda somsa. Xullas, to‘yga ham o‘xshab ketardi. Bir
mahal Fayzi dasturxonchi paydo bo‘lib qoldi, «oh, chug‘urchuq-
lar, Fayzi dasturxonchi kerak bo‘lib qoldimi» deb. Shang‘illab
butun hovlini boshiga ko‘tardi.
– Hoy, Bashor kelin, bu mehmonni bilaman, hammaga
ma’lum va mashhur boyvachcha, har qancha qadrdoni bo‘lsa
ham eringni ko‘zdan saqla, – dedi oyimga qarab. Bu gapning
tagiga tushunmadim-u, lekin u meni yomon yig‘latib ketdi.
Keyin bilsam, ko‘zi yomon odam ekan, tikilganini yiqitar ekan.
Oyim bechora darrov ko‘zda turgan narsalarni ichkariga oldir-
dilar, ko‘zdan nari turgani tuzuk dedilar. Fayzi dasturxonchi ku-
lib: «Yomon ko‘rgan narsang bormi, o‘shani chiqarib qo‘y», –
dedi. Bo‘g‘oz qo‘yimiz bor edi, orqa maydonga chiqarib bog‘-
lashdi, ikkita bo‘rdoqimizni ham, sayrab turgan kaklikni ham.
Dadam urishib berdilar uyalmaysanlarmi deb. Lekin baribir,
dadam rahmatlik boshqa bir narsani ham esladilar, qishlog‘i-
mizda g‘alati odat ham bor edi, izzat-ikromli mehmon hovliga
kirishi bilan ko‘ziga tushgan narsangni maqtab qolsa, ketar
payti, u nima bo‘lishidan qat’i nazar, berib yuborilardi! Shuning
uchun ham dadam uyatlik bo‘lishdan qo‘rqardilar, biron durust-
roq narsaning ko‘z o‘ngida turishini istardilar, lekin topolmay
garang edilar. Fayzi dasturxonchining haligi hazilomuz gapi
ham qulog‘ida edi. Oyim kulib: «Shu kuchugingiz o‘lsin, juda
yomon ko‘raman, o‘shani bog‘lab qo‘ying yaqinroqqa», – dedi-
lar. Birov qattiq, birov sekin, buvim miyig‘ida kulishdi. Ammo
bu Fayzi dasturxonchiga yoqdi, eldan oldin borib ko‘zlik joyga
bog‘lab qo‘ydi. Dadam ham negadir indamadilar.
Mehmon kirib keldi.

4 5
Kirib keldi-yu, birdan: «Ehe, turbatliklar aytganicha bor
ekan, borakallo-borakallo, men bunaqasini ko‘rmaganman!» –
deb to‘g‘ridagi otxonaga tikilib qoldi. Ne ko‘z bilan ko‘rayki,
u yerda mening do‘nanim bog‘log‘liq turardi yer tepinib, gi-
jinglab. Kim bog‘ladi, qachon bog‘ladi, nimaga bog‘ladi – men
ham, dadam ham hayron qotib qolgan edik. Mehmon ohista
borib sag‘rinini siladi, «menga tegma, nari tur» degandek
chiyirilib yer tepindi do‘nanim. Dadam hamon undan ko‘z
uzmay turgan mehmonni ichkariga taklif qildilar va olib ketdi-
lar. Lekin mehmon hamon unga burilib qarar, mening do‘nanim-
dan ko‘z ololmasdi. Yugurib borib, jilovidan tutdim-u, bog‘ga
olib chiqib ketdim.
Biroq bu bilan do‘nanni saqlab qololmadim. Ertalab barvaqt
turib qarasam, do‘nan yo‘q, yugurib oyimning oldiga kirdim,
oyim boshimni silab: «Xafa bo‘lma, bolam, odatimiz o‘lsin,
shunaqa, qaysi befarq u yerga bog‘lagan ekan, yo o‘zing bog‘-
labmiding?» – dedilar. Lekin men bog‘lamagan edim-u, axir u
bedazorda edi-yu, kimga kerak bo‘lib qoldi uni olib kelish, hali
vaqt bor edi-ku uni olib kelishga. Shu vaqt birdan u o‘xshatib
tepgan akam ko‘rinib ketdi ko‘zimga. Ha, o‘sha, do‘nanni
yoshligidanoq yomon ko‘rardi, uning men bilan yurishigacha,
faqat menigina mindirishigacha yomon ko‘rardi, yoniga yo‘lat-
masdi. O‘sha bog‘lagan, atay shunday qilgan. Shunday yig‘la-
dim, shunday yig‘ladim, oyim tugul dadam ham ovutolmadi, bir
kecha-yu bir kunduz yig‘ladim. Ertasi kuni hayyo-hu dedim-u,
Chorpo‘lat tomonga qarab chiqib ketdim. U mehmonni chor-
po‘latlik deyishgan edi. Bir kunlik yo‘l deyishdi. Baribir bora-
man, o‘g‘irlab kelaman dedim. Meni undan ajratish o‘lim bilan
barobar edi, uni ham mendan ajratish asti mumkin emas edi.
Axir u otmas, odam edi. Xuddi odamlar singari yurardi yo‘l-
da ham. Hech o‘rtadan yurmasdi, nuqul o‘ngdan yurardi
odamlarga o‘xshab, hatto, uyga o‘zi kirib kelardi, jilovini qo‘yib
yuborganda ham. Ovqatni ham tanlab yerdi, har narsani yem
deb yeyavermasdi. Suvni ham tanlab ichardi, faqat buloq suvini
ichardi. Yurganda yurganini bilmasding, chopganda chopganini.

4 6
Chorpo‘latga birinchi borishimiydi. Odamlar aytganiday bir
kunlikmas ekan, azonda chiqib, peshindayoq yetib bordim. Ammo
mehmonni topolmadim, do‘nanni ham. Mehmon, odamlar aytga-
niday, u yerda turmas ekan. O‘sha yerlik bo‘lganida do‘nan
mening hidimni biliboq kishnab chiqardi, yo men o‘zim bilib
topib olardim. Yo‘q, u yerdamas ekan. Kechasi qaytib keldim.
Meni toza qidirishipti. Avval yalinishdi, birga yig‘lashdi, keyin
koyishdi, baribir, ovuta olishmadi. Ko‘nglimga hech narsa sig‘-
masdi, bu ishni o‘ylamay qilib qo‘ygan dadam ham qiynalib
ketdi. Lekin kech edi, qaytib olish mumkin emasdi. Hech ovqat
tilamay qo‘ydi tabiatim, ishtaham bo‘g‘ilib qoldi, uch kunda qil-
tiriq bo‘lib qoldim, oyim qo‘rqib ketdilar, o‘zim ham. Dadamning
ko‘rsatmagan tabibi qolmadi, yotib qoldim. Axiri qishloq oqso-
qoli fatvo beripti, borib so‘rang, qaytib oling, deb. Dadam bu
ishni qilolmayman deptilar. Kelib hammasini aytib, boshimda
yig‘ladilar, «bolam, menga, o‘zingga, onangga rahming kelsin,
o‘zingni asra» dedilar. Kechalari bilan yig‘lab chiqardim, ko‘-
zim ilinmasdi, ilinganda ham faqat do‘nanni ko‘rardim, xolos.
Bir kun u ko‘zimga shunday ko‘rinib ketdiki, qo‘rqib ketdim,
xuddi menga o‘xshab u ham ozib ketgan edi, qovurg‘alari sana-
lib qopti bechoraning. Hadeb, menga egilib, yostig‘imning
ustida yig‘lardi, duv-duv yosh oqardi ohu ko‘zlaridan, tik turol-
may oyoqlari qaltirardi. Uyg‘onishga harakat qilaman-u, uyg‘o-
nolmayman. Dadam, oyim, hammalari tepamda, uni yomon
ko‘rgan akamgacha tepamda yolvorishardi «tur, qara, axir, uning
o‘zi keldi, boshingda yig‘layapti» deb. Qarasam, haqiqatan ham
tushim emas, o‘ngim ekan, u ham chidolmapti bechora, menga
o‘xshab hech ovqat yemapti, suv ichmapti, faqat meni o‘ylapti,
kishnayveripti, ozib ketipti. Mehmonning rahmi kepti-yu, olib
kelib tashlab ketipti.